Laat me niet meer raden.
Na graven en eindeloos vragen,
komt dan de echte waarheid,
onverbloemd en hopeloos.
Waarom moest ik toch graven?
Waarom kon je echt niet eerlijk zijn?
Had je mij altijd, alleen de helft willen laten zien?
Ik zit hier als bevroren,
als je woorden,
mijn laatste beetje hoop ontnemen.
Niet uit jezelf, nooit niets uit jezelf,
heb je toch ervoor gekozen,
mij maanden, bijna jaren, voor te liegen.
Zelfs, als het aan jou lag,
had je nooit weer eerlijk willen zijn,
en al die ellende te begraven.
Wat had er dan nog geweest?
Wat is er nu nog heel?
Van alles wat ik heb gedacht, is het meeste al verdwenen.
Wat ben jij erg, vreselijk erg,
overal over ,en vooral,
over mij heen gestapt.
Nu zit ik lager dan de grond,
en krijg de laatste brokken op mijn hoofd,
van ons, zoals nu blijkt, karig bestaan.
Bart
No comments:
Post a Comment